Rozdział 5.

Nim Nathan zdążył zaprotestować i zapytać o cokolwiek, siłą wpakowałam go do jego auta, a sama usiadłam na miejscu kierowcy.

- Kluczyki. - odparłam beznamiętnym tonem, nie obdarzyłam go przy tym nawet przelotnym spojrzeniem, jedyne co to wyciągnęłam otwartą dłoń w jego stronę. Chłopak z westchnieniem wykonał polecenie i wcisnął mi w dłoń klucze.

- Dobra Camille do cholery, powiesz mi wreszcie co się stało?! - Nathan przerwał ciszę, która panowała w aucie. Pędziliśmy właśnie w stronę Cheviot Hills, w planie miałam bezpiecznie odwieźć Nathana do domu.

To co stało się w warsztacie nigdy nie powinno mieć miejsca. Dlaczego wcześniej nie pomyślałam, że Will może być aż tak groźny? Co jeśli oprócz Nathana narażona jest również moja siostra? Bądź Grace i Katie? Myśli nie dawały mi spokoju. Do tego Nathan coraz bardziej się niecierpliwił. Szczerze to ciężko mu się dziwić, przecież o mały włos uniknął śmierci. W całym tym zamieszaniu nawet nie zwracałam uwagi, że jego podkoszulek jest przesiąknięty krwią. W tej chwili miałam inne, poważniejsze sprawy na głowie, posiłek mógł poczekać.

- Zatrzymaj wóz. - tym razem chłopak mówił już spokojniej. - Proszę, cię zatrzymaj się. - nalegał coraz bardziej.

Wreszcie zerknęłam na niego kątem oka. - Nie, to bez sensu. I tak jesteśmy już blisko twojego domu. - odpowiedziałam i wcisnęłam pedał gazu. Co jak co, ale jego wóz ma dużo lepsze przyspieszenie niż mój.

W końcu dotarliśmy na miejsce, w duchu dziękowałam Bogu za to, że nikt ani nic nie stanęło nam na drodze. I to dosłownie.

- Nathan, musisz mnie teraz uważnie wysłuchać... - zaczęłam i od razu załapałam z nim kontakt wzrokowy. Zatopiłam się w jego ciemnych tęczówkach, wsłuchałam najpierw w jego uczucia, a później w głąb umysłu. Bał się, czułam teraz jak dygocze w środku, a mimo wszystko mi ufa.

Westchnęłam ciężko, starałam się nie rozpłakać. - Zapomnisz o tym, rozumiesz? O tym co stało się w warsztacie. O tym, że ktoś cię zaatakował i próbował rozerwać gardło. Nie będziesz też pamiętał jak wiozłam cię do domu. Zapomnisz o tej rozmowie, a co najważniejsze... Zapomnisz o mnie. - po moich policzkach pojawiło się kilka czerwonych smug. Jednak zaciskając zęby kontynuowałam. - Będziesz pamiętać, że praktykowałeś u ojca w warsztacie, uczyła cię jakaś dziewczyna, ładna, ale nic z tego nie wyszło. Zbyt duże różnice... charakterów. - uśmiechnęłam się blado, to wręcz tępe spojrzenie jakim teraz wpatrywał się we mnie Nathan... Wręcz rozrywało mi serce. Musiałam zrobić mu pranie mózgu, tylko po to żeby go chronić. - Rozumiesz? - spytałam nie przerywając kontaktu wzrokowego.

- Rozumiem.

- Cieszy mnie to. - dłonią dotknęłam jego policzka po czym złożyłam na jego ustach czuły pocałunek. Kilka sekund po tym wybiegłam z auta w wampirzym tempie. Wszystko dookoła stało się zamazane i zlało się w jedną całość. Wpadłam w trans.

         Otworzyłam oczy i zobaczyłam... ciemność, wywnioskowałam więc, że musiał już zapaść zmrok.

Niechętnie poruszyłam najpierw dłońmi, a później palcami u stóp. Wszystko jest na swoim miejscu. Tyle dobrze. Zaczęłam więc powoli się podnosić, czego od razu pożałowałam. Moją głowę przeszył tępy ból, zacisnęłam jednak zęby i stanęłam na nogach. Instynktownie wyczułam, że jestem u siebie w domu, w swoim pokoju. Ruszyłam więc do pobliskiej ściany, otworzyłam drzwi i weszłam do łazienki.

Gdy spojrzałam w lustro... zamarłam. Na twarzy i dekolcie miałam pełno zaschniętej krwi, dłonie również ubrudzone. Dopiero teraz zaczęło do mnie docierać co stało się dzisiejszego dnia. Will. Nathan. Potem szał i ten chłopak z restauracji. Wiem, że podrzuciłam go pod drzwi szpitala, ale czy na pewno zahipnotyzowałam? Zresztą nieważne, to bez znaczenia. I tak nikt mu nie uwierzy. Nigdy nie wierzą.

Weszłam pod prysznic i oblałam się strumieniem gorącej wody, która od razu zrobiła się czerwona. Czułam przyjemne pieczenie na skórze, odprężyłam się. Ostatni raz odwaliłam taką akcję jeszcze w Nicei gdy uczyłam się panować nad swoim pragnieniem. Tylko wtedy nie skończyło się to tak jak teraz. Wtedy pomogła mi Lily, a teraz najwidoczniej nie ma jej w domu, jest za cicho. Ciekawe czy mnie widziała... O kurwa!

       W wampirzym tempie wyszłam spod prysznica, wytarłam się, ubrałam i wybiegłam na zewnątrz. Dopiero teraz włączyło mi się trzeźwe myślenie. Zostawiłam w warsztacie auto, a co gorsza ściany były umazane krwią. Krwią Nathana. Syna właściciela. Syna mojego szefa. Jeśli ktoś to zobaczył delikatnie mówiąc mam przejebane.

Wstrzymałam oddech i weszłam do środka, ku mojemu zdziwieniu wszędzie było czysto, ani śladu krwi, żadnego zapachu nic. Wyostrzyłam zmysły i niczym kot zbliżyłam się do swojego auta. Reflektor został wymieniony. Westchnęłam.

      - Lily, jesteś?! - zawołałam wchodząc do domu. Odłożyłam klucze od auta na swoje miejsce i zdjęłam buty. Przy okazji zauważyłam, że mamy gości.

- U siebie! - słysząc głos swojej siostry odetchnęłam z ulgą. Udałam się prosto w stronę jej pokoju. - Cześć. - powiedziałam widząc Grace i Katie. Grace spięła się na mój widok, a Katie jak zwykle odpowiedziała mi skinieniem głowy.

- Nie słyszałam jak wczoraj wróciłaś. - zaczęła Lily. Wyjątkowo upięła włosy w kucyk. Rzadko to robi. Przycupnęłam na brzegu łóżka obok dziewczyn.

- Masz już odrosty. - odparłam lekko zmieszana i pociągnęłam siostrę za siwy kosmyk włosów. Ta posłała mi mordercze spojrzenie, jednak zrozumiała, że to temat, o którym nie chce rozmawiać przy Grace i Katie. Wzruszyła lekko ramionami i wzrokiem wróciła do laptopa, którego trzymała na kolanach. Najwyraźniej oglądały jakiś film. Wstałam i udałam się do wyjścia.

- Hej! - zawołała za mną Katie. - Chcesz pooglądać z nami? - spytała uśmiechając się lekko.

Przyznam szczerze, że zrobiło mi się miło, jednak odmówiłam i udałam się na dół, a potem na taras.

Chciałam porozmawiać z Lily o wszystkim, jednak nie miałam takiej możliwości przy dziewczynach, przecież one o niczym nie wiedzą. Usiadłam na krześle i przeniosłam swój wzrok na zachodzące Słońce. A co by było gdyby tak znowu gdzieś się wyprowadzić? Czy to wszystko by się skończyło? Nie. Nie. Nie. Przecież nie można uciekać od problemów. Poza tym jedne problemy zastępowane są przez inne, nowe. Podkuliłam nogi pod brodę i zatopiłam się w swoich myślach. Nie wiedząc nawet kiedy, zasnęłam.

 ~*~

Witam was serdecznie... po ponad czterech miesiącach przerwy. Ale za to jakich(dla mnie) miesiącach. Dużo się działo nie tylko dobrych, ale i złych rzeczy, wszystko to miało wpływ na moją przerwę w blogowaniu. Teraz jednak postaram się bywać tu trochę częściej. Co do rozdziału, jego pierwsza połowa została napisana już w październiku, zaraz po opublikowaniu czwórki, natomiast druga część była pisana teraz. Mam nadzieję, że wam się spodoba, no i, że jeszcze ktoś tu zagląda, jeśli tak to dziękuję za cierpliwość. Do następnego! <3
Ps. wiem, że jest króciutko, ale nie chciałam już dłużej odkładać publikacji.